"Spadają gwiazdy i my padniemy, kwiaty więdną i my zwiędniemy,

   Słowa te, w jakże piękny i symboliczny sposób odzwierciedlają niezmiennie prawo natury, według którego wszystko ma swój początek, trwanie i nieunikniony kres. Jedynie osoba, którą symbolizuje ów diament jest w stanie oprzeć się tej regule. Jej, przemijanie nie dotyczy, bo pozostaje na długo w wytworach własnej pracy i pamięci najbliższych.

     Życia ludzkiego nie można powtórzyć podobnie jak szlaku komety, która raz przecina horyzont. Odeszła od nas rzeźbiarka, jedna z ciekawszych osobowości artystycznych Pomorza, specjalizującej się w dziedzinie rzeźby ceramicznej, animatorka kultury. Od wielu lat współpracowała z Gminną Biblioteką Publiczną im. Leona Roppla w Luzinie i innymi instytucjami kultury na Pomorzu. Była człowiekiem wielkiej uczciwości i wrażliwości serca, kochająca swych bliskich i szanująca przyjaciół. Śmierć bliskiej osoby i pogrzeb to doniosłe wydarzenie dla rodziny i społeczności lokalnej, w której zmarła działała. Wiemy, że jest to nieuniknione, lecz kiedy nadchodzi, powoduje ból i smutek. Pani Łucja Włodek-Jabłońska żyła między nami, z nami, ale nigdy obok nas. Wszystko co robiła było płynące z serca bez oczekiwania na pochwały wdzięczności. Odeszła od nas na zawsze, ale póki ją będziemy pamiętać to tak jakby nie umarła cała, jakaś jej cząstka będzie żyła pośród nas. Odcisnęłaś piętno i pozostawiasz po sobie widoczny ślad.

              „Jeśli mnie szukacie,
               Szukajcie mnie w Waszych sercach
              U tych, którzy mnie kochali
              Żyć będę najdłużej”

Spoczywaj w pokoju!!!    

Ukończyła Wyższą Szkolę Sztuk Pięknych w Poznaniu na   Wydziale Rzeźby. W czasie swojej twórczości realizowała rzeźby-monumenty w granicie, piaskowcu, drewnie i ceramice. Wśród nich były rzeźby parkowe, sakralne oraz pomniki, które obecnie znajdują się m.in. w Ustce, Słupsku, Sławnie, Jarocinie. W swoich pracach artystka nawiązywała do sztuki ludowej, dawnych wierzeń i mitologii.